Ηλεκτρονικές καλημέρες, καληνύχτες... Ηλεκτρονικοί διάλογοι που τελικά αποθηκεύονται σε αριθμούς 0 και 1 (δυαδικό σύστημα), συναντάς ξανά τον άνθρωπο που έκανες τον διάλογο και πότε δεν θα τον συνδέσεις με εκείνη την συζήτηση που έγινε μέσα από ένα πληκτρολόγιο μία οθόνη και μερικά εκατομμύρια μέτρα καλώδια...
Και όλα ξανά από την αρχή και όλα από το μηδέν.. Όταν κοιτάς τον άλλο στα μάτια νομίζεις ότι όλα είναι καινούργια δεν ξέρει για σένα δεν ξέρεις για αυτόν είσαι τόσο χαρούμενος που θα ξεκινήσεις μια νέα συζήτηση μια νέα σχέση, θα ακούσεις νέες απόψεις.. Τελικά διαπιστώνεις ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως νόμιζες, είναι τόσο διαφορετικά, το στοιχείο του αιφνιδιασμού και της έκπληξης έχει χαθεί..
Είναι ο ίδιος που εχθές βρισκόταν πίσω από την οθόνη στην οποία μιλούσες.. Μέχρι εκείνη την στιγμή πληκτρολογούσες με μανία τα πλήκτρα όταν ήθελες να πεις την ατάκα σου ενώ καθυστερούσες να απαντήσεις όταν βρισκόσουν σε δύσκολη θέση... Τώρα όμως;;
Τα πράγματα είναι διαφορετικά, δύο μάτια σε κοιτούν και περιμένουν, χάθηκε η ασφάλεια της απόστασης ή καλύτερα η ανασφάλεια σου πλέον είναι εκτεθειμένη.. Το μόνο που μπορείς να κάνεις σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να μοιράσεις την αμηχανία σου στους γύρω σας.. Παύεις να δίνεις σημασία στον έναν και βάζεις στην κουβέντα και τους υπόλοιπους έτσι θα κερδίσεις τον χρόνο που σου έδινε μέχρι χθες ο υπολογιστής σου και τα μερικά χιλιόμετρα καλωδίων.. Δεν μπορείς όμως να ξεφύγεις, δυο μάτια είναι εκεί και σε κοιτούν, περιμένουν και θα αρπάξουν την ευκαιρία...
Όλα αυτά πλέον είναι η πραγματικότητα μας και έχουμε δύο επιλογές ή την ακολουθούμε και ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας έστω και αν αυτοί χρειάζονται μεταφραστή από την γλώσσα του δυαδικού.. Είτε περιμένουμε εκείνον που όταν θα ξυπνήσουμε το πρωί, δεν θα χρειαστεί να ακούσουμε 10 κλικ για να διαβάσουμε μια καλημέρα, αλλά πολύ πιο απλά θα κοιτάξουμε δίπλα μας και θα ακούσουμε το καλημέρα ενώ θα μπορούμε να αισθανθούμε την ύπαρξη και κάποιου άλλου στον δικό μας μικρόκοσμο, τον οποίο συνήθως δημιουργούμε με πολύ υψηλά κριτήρια για το ποιος μπορεί να μπει και ποιος όχι...
Είναι ο ίδιος που εχθές βρισκόταν πίσω από την οθόνη στην οποία μιλούσες.. Μέχρι εκείνη την στιγμή πληκτρολογούσες με μανία τα πλήκτρα όταν ήθελες να πεις την ατάκα σου ενώ καθυστερούσες να απαντήσεις όταν βρισκόσουν σε δύσκολη θέση... Τώρα όμως;;
Τα πράγματα είναι διαφορετικά, δύο μάτια σε κοιτούν και περιμένουν, χάθηκε η ασφάλεια της απόστασης ή καλύτερα η ανασφάλεια σου πλέον είναι εκτεθειμένη.. Το μόνο που μπορείς να κάνεις σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να μοιράσεις την αμηχανία σου στους γύρω σας.. Παύεις να δίνεις σημασία στον έναν και βάζεις στην κουβέντα και τους υπόλοιπους έτσι θα κερδίσεις τον χρόνο που σου έδινε μέχρι χθες ο υπολογιστής σου και τα μερικά χιλιόμετρα καλωδίων.. Δεν μπορείς όμως να ξεφύγεις, δυο μάτια είναι εκεί και σε κοιτούν, περιμένουν και θα αρπάξουν την ευκαιρία...
Όλα αυτά πλέον είναι η πραγματικότητα μας και έχουμε δύο επιλογές ή την ακολουθούμε και ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας έστω και αν αυτοί χρειάζονται μεταφραστή από την γλώσσα του δυαδικού.. Είτε περιμένουμε εκείνον που όταν θα ξυπνήσουμε το πρωί, δεν θα χρειαστεί να ακούσουμε 10 κλικ για να διαβάσουμε μια καλημέρα, αλλά πολύ πιο απλά θα κοιτάξουμε δίπλα μας και θα ακούσουμε το καλημέρα ενώ θα μπορούμε να αισθανθούμε την ύπαρξη και κάποιου άλλου στον δικό μας μικρόκοσμο, τον οποίο συνήθως δημιουργούμε με πολύ υψηλά κριτήρια για το ποιος μπορεί να μπει και ποιος όχι...
Πολλές καλημέρες και καληνύχτες λοιπόν άγνωστε....
