Παγκόσμια Ημέρα... Αυτοκριτικής

Καλό μήνα, καλό μήνα...

Δεκέμβρης.. Ένας μήνας με πολλά, καλά, καλύτερα και δυστυχώς λίγο καλύτερα.. Τώρα πια είναι τα πιο πολλά, εξαρτάται κάθε φορά από διάφορους παράγοντες..

Είναι λοιπόν ένας μήνας που ξεκινάει με την Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS.. Και σκέφτομαι πόσο σημαντικές είναι αυτές οι μέρες και τελικά αν έχουν αποτέλεσμα..

Επειδή όμως δεν θέλω να μιζεριάσω πολύ, θα σταθώ στο γεγονός ότι αυτές οι μέρες είναι για να μας υπενθυμίζουν τα λάθη που κάνουμε σαν άνθρωποι, κοινωνίες και δυστυχώς δεν μπορούμε να τα λύσουμε, έτσι διαλέγουμε μια ημέρα την οποία ονομάζουμε Παγκόσμια Ημέρα του τάδε, για να απαλύνουμε τον πόνο από τις δικές μας τύψεις που ακόμα δεν καταφέραμε το αυτονόητο, την λύση (μερική ή ολική) του εκάστοτε προβλήματος..

Εδώ υπενθυμίζω, "Διεθνής ημέρα Ειρήνης" (21/9), "Εβδομάδα Αφοπλισμού" (24-30/10), "Διεθνής Ημέρα για τα άτομα με Αναπηρία" (3/12) και άλλες τόσες.. Γιατί λοιπόν να θυμόμαστε μια και μόνο συγκεκριμένη ημέρα του ανθρώπους που είναι φορείς του HIV ή έχουν μια αναπηρία;;; Γιατί να θυμόμαστε κάθε Σεπτέμβρη ότι η Ειρήνη είναι δικαίωμα όλων μας;; Τις άλλες μέρες δηλαδή;;;

Αυτό που θέλω να εκφράσω είναι ότι λυπάμαι που δεν καταφέρνουμε πρώτα ατομικά και κατ' επέκταση συλλογικά, να θυμόμαστε ή καλύτερα να εντάξουμε στην καθημερινότητα μας αυτά τα προβλήματα με σκοπό όταν έρχονται αυτές ημέρες παγκόσμιας εμβέλειας να γιορτάζουμε, γιατί από την προηγούμενη χρονιά έχουμε λιγότερα κρούσματα AIDS, διευκολύναμε (και κυρίως δεν δυσκολέψαμε) τους ανθρώπους με αναπηρία να ζουν όπως όλοι, φυσιολογικά, να μην αισθάνονται διαφορετικοί αφού δεν είναι.. Να γιορτάζουμε που έχουμε λιγότερες πολεμικές συρράξεις ή και καθόλου... Αντί αυτού κάθε χρόνο εκείνες τις μέρες διαπιστώνουμε ότι την χρονιά που πέρασε δεν έγινε τίποτα προς το καλύτερο..

Καλό μας μήνα λοιπόν, και καλές γιορτές να έχουμε και του χρόνου τέτοια ημέρα με περισσότερη αυτοκριτική σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο..