Τον τελευταίο καιρό έχω περιορίσει τις δραστηριότητές μου στις απολύτως απαραίτητες.. Θες φταίει ο καιρός, φταίνε οι διακοπές που παραχαλάρωσα και δεν θελω να επανέλθω πλήρως;; Δεν ξέρω... Αυτο είναι κάτι που σίγουρα δεν σε αφορά αλλα φάινεται πως έχω την αναγκη να το μοιραστώ.. Άλλωστε δεν νομίζω να είμαι ο μόνος που νιώθει έτσι..Μέσα σε όλη αυτήν την βαρεμάρα, μια μέρα αποφάσισα να πάψω να χρησιμοποιώ τον ανελκυστήρα (ασανσέρ, όπως το λέμε εδώ στο Ελλάντα) με σκοπό να βελτιώσω κάπως την φυσική μου κατάσταση, και φυσικά να περιορίσω, όσο αυτό είναι εφικτό, το σωσίβιο... Με αφορμή λοιπόν αυτήν την απόφαση ήρθε στο μυαλό μου μία ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια..
Μέχρι περίπου την δευτέρα δημοτικού έμενα σε διαμέρισμα πρώτου ορόφου μιας διώροφης κατοικίας, χωρίς ασανσέρ.. Επομένως καταλαβαίνεις ότι η επαφή μου, μέχρι τότε, με το εν λόγω τεχνολογικό επίτευγμα ήταν περιορισμένη στις εκάστοτε επισκέψεις συγγενικών ή φιλικών σπιτιών.. Όπου είναι περιττό βέβαια να πω, ότι δεν έκανα χρήση αυτής της πολυτέλειας, τότε όχι για να διατηρήσω την φόρμα μου, αλλά επειδή μου προκαλούσε φόβο το ενδεχόμενο αποκλεισμού σε αυτό το κουτί..
Μετακομίζοντας σε πολυκατοικία ήρθα αντιμέτωπος με την πρόκληση της καθημερινής επαφής με το σούρτα - φέρτα ντουλαπ (στα τούρκικα, δεν μπορώ να κρύψω τις γνώσεις μου).. Όμως και πάλι δεν άλλαξα γνώμη παρ' όλες τις εξωτερικές παραινέσεις που δεχόμουν και συνέχισα να χρησιμοποιώ τον ασφαλέστερο δρόμο της σκάλας, μέχρι τον τρίτο όροφο έκτοτε.. Εξωτερικές παραινέσεις σε αυτήν την ηλικία προέρχονταν κυρίως από τους συνομηλίκους, οι οποίοι τότε σε χλεύαζαν αν τυχόν καταλάβαιναν ότι φοβόσουν το οτιδήποτε..
Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να το ξεπεράσω και να αρχίσω να το χρησιμοποιώ τακτικά, αλλά και πάλι εγώ ένιωθα καλά οπότε δεν το έπαιρνα απόφαση.. Ώσπου ένα πρωινό, όπως πολλά, ξεκίνησα να βγω από το διαμέρισμα για να πάω στο σχολείο (πέμπτη δημοτικού αν θυμάμαι καλά).. Έκλεισα την πόρτα και την κλείδωσα, έπειτα ξεκίνησα να κατεβαίνω τις σκάλες.. Μη προλαβαίνοντας να κατέβω τρία σκαλιά, συναντώ στο τέρμα της σκάλας, μεταξύ δεύτερου και τρίτου ορόφου, μία άσπρη χνουδωτή γάτα (είχε ξεπορτίσει από διαμέρισμα του πέμπτου), να είναι αραγμένη στο τελευταίο σκαλί, όπως θα έκανε ο καθένας μας, συνέχισα να κατεβαίνω τις σκάλες προς το μέρος της, όμως υπολόγισα "χωρίς τον ξενοδόχο" αφού, η κατά άλλους αξιαγάπητη, γατούλα μετατράπηκε σε εξαγριωμένη τίγρη (εντάξει, υπερβάλλω αλλά με ξέρεις, πως αλλιώς θα δώσω έμφαση), μου έδειξε τα δόντια της και τα νύχια της ενώ ταυτόχρονα γρύλιζε... Η συνέχεια είναι αυτονόητη, τρεχάτε ποδαράκια μου και μπείτε στο ντουλάπι και ας αποκλειστώ εκεί..
Κάπως έτσι ξεκίνησα να εκμεταλλεύομαι τα πλεονεκτήματα του ανελκυστήρα και έπαψα να χλευάζομαι από τους συμμαθητές για τον φόβο που είχα.. Εννοείται και δεν ανέφερα ποτέ το περιστατικό με την γάτα, φαντάζεσαι το δούλεμα;; Όσο σίγουρος και αν ήμουν ότι το ίδιο θα έπρατταν στην εικόνα της αγριεμένης γάτας (που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αγρίεψε τόσο)....
Ηθικό Δίδαγμα
Όλο το παραπάνω ήταν μια όμορφη ανάμνηση για μένα και ελπίζω μια εξίσου όμορφη ιστοριούλα για σένα (αν δεν είναι, εσύ έχασες τον χρόνο σου :-Ρ )... Πέρα από αυτό όμως, για να κλείσω από εκεί που ξεκίνησα, με την απόφαση μου δηλαδή να χρησιμοποιώ πλέον την σκάλα, διαπίστωσα ότι τώρα πια οι συνομήλικοι και οι μεγαλύτεροι από εμένα δεν με χλευάζουν επειδή χρησιμοποιώ την σκάλα αλλά θα ήθελαν να το κάνουν και οι ίδιοι, αφού παραδέχονται ότι είναι ένας ανέξοδος και καλός τρόπος γυμναστικής και περιορισμού του σωσιβίου που όλοι, λίγο ή πολύ, έχουμε αποκτήσει..
Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό αλλά όσο μεγαλώνεις και συγκρίνεις πράγματα και καταστάσεις με το παρελθόν αυτά ανατρέπονται και έχουν άλλο νόημα, αφού αλλάζει πλέον η οπτική γωνία που βλέπουμε τα πράγματα.. Φυσικά και η ιστορία με το ασανσέρ αποτελεί ένα ανώδυνο παράδειγμα, αφού υπάρχουν αντιλήψεις και πιστεύω που διαμορφώνονται διαφορετικά με τα χρόνια, όχι θεμελιακά αλλά λόγω συμφέροντος ή αντίληψης ή λόγω θέσης...
Μακάρι λοιπόν να ήταν η γάτα εκείνη την μέρα στις καλές της........
φωτογραφία από fridge.gr
