Εδώ και 5 χρόνια οι ερωτήσεις που έχουν γίνει είναι πολλές και συνήθως οι απαντήσεις ήταν ΝΑΙ..
Τα αποτελέσματα τους ήταν η πείνα, η αυτοκτονία, ο ψυχολογικός μαρασμός, η κατάθλιψη.. Αυτό λοιπόν συνεχίστηκε και τους τελευταίους 5 μήνες.
Το ερώτημα μέσα μου όταν κοιτάω παιδιά στον δρόμο ή τους μαθητές μου είναι ένα: "Άραγε θα κάνω το ίδιο λάθος που έκαναν οι γονείς μου και μεθαύριο θα με κατηγορείς?"
Με αυτή την σκέψη στο μυαλό μου προσπαθώ να απαντήσω. Την μια σκέφτομαι να φύγω και να μη συμμετέχω την άλλη να μείνω και μην φυγοπονήσω..
Είναι ίσως η πρώτη φορά που με ρωτάει ευθέως κάποιος για την γνώμη μου. Αυτό από μόνο του είναι μια επιτυχία διότι θα έχω την απόλυτη ευθύνη για το μέλλον των μαθητών μου και όλων των παιδιών. Τότε δίκαια θα με κατηγορούν ή θα με ευγνωμονούν.. Αν συμβεί το πρώτο θα έχω κάνει ένα λάθος με αξιοπρέπεια. Αν συμβεί το δεύτερο θα έχω κάνει το σωστό και πάλι με αξιοπρέπεια.
Στο τέλος αυτό που θέλω να μάθουν τα παιδιά μου είναι αξιοπρέπεια και απόλυτη ανάληψη των ευθυνών τους είτε στο στο σωστό είτε στο λάθος..
